Od 11 do 17 kwietnia br., pod hasłem „Jesteśmy wezwani do miłosierdzia” będziemy obchodzić w Kościele 77. Tydzień Miłosierdzia. Rozpoczynająca tydzień Niedziela Miłosierdzia Bożego jest patronalnym świętem Caritas. Święto zostało ustanowione 30 kwietnia 2000 r. przez św. Jana Pawła II w dniu kanonizacji Siostry Faustyny, która usłyszała od Jezusa:
Córko Moja, mów światu całemu o niepojętym miłosierdziu Moim… Święto miłosierdzia wyszło z wnętrzności Moich, pragnę, aby uroczyście było obchodzone w pierwszą niedzielę po Wielkanocy. Nie zazna ludzkość spokoju, dopokąd nie zwróci się do Źródła Miłosierdzia Mojego. (Dz. 699)
Tydzień Miłosierdzia – czas, w którym zaproszeni jesteśmy do uważniejszego odczytywania potrzeb najuboższych i tych, którzy wołają o pomoc. Jest to też czas, by wsłuchując się w Caritas – bijące serce Kościoła, odkryć na nowo, jak wielką miłością jesteśmy otoczeni. W liście od bpa Wiesława Szlachetka przewodniczącego Komisji Charytatywnej Konferencji Episkopatu Polski słyszymy:
Gdy ogarnia nas bezradność i zamknięte drzwi, przychodzi do nas Zmartwychwstały Chrystus. Odsłania przed nami ślady ran na swoim ciele, w których dostrzegamy ofiarę miłości dla zbawienia świata. W Jego ranach jest nie tylko nasze wieczne uzdrowienie (Iz 53,5), ale też widzimy w nich doświadczenie bezmiaru cierpienia, bólu i słabości ludzkiej natury, którą podzielił z nami, oprócz grzechu. Pozwolił się ubiczować, odrzucić, wykluczyć z grona sprawiedliwych. W Jego ranach możemy też dostrzec obraz naszych słabości. Są to lęki i obawy, które towarzyszą nam każdego dnia. Są to też nasze niepokoje w pracy, troska o zdrowie najbliższych oraz wszystkie te sytuacje, w których upadamy, gniewamy się albo szukamy próżnych przyjemności. Chrystus pokazuje nam, że te słabości są wpisane w naszą ludzką naturę. Przychodzi ze słowami pokoju i obietnicą zwycięstwa. Staje pośród tych, którzy zostawili Go w chwili największej próby. Przychodzi bez wyrzutów, bez oskarżeń i potępienia. Przychodzi do nas z miłosierdziem. Przychodzi, by odpuszczać grzechy i jednoczyć wszystkich rozproszonych.
W 30. roku działalności Caritas w Polsce z nadzieją patrzymy na to, co udało się zrobić, zwłaszcza w czasie ciemności, czasie trudnym, często pozbawionym nadziei. Nasi wolontariusze na nowo rozniecają płomień nadziei w miejscach, gdzie ta nadzieja przygasa. Budzi do refleksji i inspiruje do działania ich codzienna służba niesienia pomocy ubogim, bezdomnym, chorym, starszym, niepełnosprawnym, migrantom i uchodźcom oraz wszystkim poszkodowanym.
Z tej okazji pragniemy podziękować Wolontariuszom Parafialnych oraz Szkolnych Zespołów Caritas za zaangażowanie w dzieła charytatywne oraz życzyć obfitości łask Bożych i wszelkiego błogosławieństwa od Miłosiernego Pana.
